Fullmetal Alchemist Brotherhood

Bez pieprzenia zbędnego na początku: 10/10. Arcydzieło. Must see. Geniusz.

Już wiadomo, czego się spodziewać? Dobrze. Nie będzie to obiektywny opis, a raczej rozpływanie się w zachwytach nad tą serią. Czemu? Jak to czemu? Jeszcze nie obejrzane?

Pierwsza seria anime Fullmetal Alchemist była naprawdę fajna. Ale, jak to zwykle anime mają w zwyczaju, miała zakończenie skopane całkowicie. Kiedy dowiedziałem się, że manga to nie jest dokładnie to samo, zacząłem ją chłonąć i zostało mi do tej pory. Jako że Brotherhood jest wierną adaptacją mangi, chciałem obejrzeć serię po tym, jak w Polsce wyjdzie ostatni tom, by nie psuć sobie frajdy z odkrywania fabuły. Jednak różne dziwne zbiegi okoliczności pchnęły mnie w stronę anime troszkę wcześniej - obiecałem sobie, że przestanę na odcinku odpowiadającym temu, co znam już z pierwowzoru. I tak miałem dziś zrobić, ale...

No nie da się. Za cholerę się nie da! Kiedy już usiadłem, nie mogłem się oderwać, naprawdę. Oglądałem jeden odcinek, dopiero co się zaczął, a tu już ending. Dobrze, że znalazłem w sobie dość siły, by się oderwać po 15 odcinkach, pójść do toalety, coś zjeść, ale podczas tej przerwy aż mnie skręcało, bo CHCIAŁEM JUŻ WRÓCIĆ! Nie po zjedzeniu kanapki, ale JUŻ, ZARAZ! Co się stanie? Jak to się skończy? Czy xxx przeżyje? Dlaczego się stało yyy?

Fabuła jest poprowadzona genialnie. Wiele różnych historii, różnych ludzi, które układają się bardzo ładnie w jedną, ogromną całość z odpowiednim tzw. "pieprznięciem". Główny wątek, poszukiwanie przez braci Elric sposobu na odzyskanie ciał, okazuje się nie być wcale głównym, a pozornie nie związane z niczym wydarzenia i bohaterowie okazują się być kluczowe dla biegu fabuły. Tu nic, naprawdę nic się nie dzieje bez przyczyny.

Strona techniczna... Majstersztyk. Inaczej tego nazwać nie mogę. Obraz bardzo płynny, w wysokiej rozdzielczości (Blu-Ray, 1280x720, a co!), kreska bardzo czysta, a te walki... Walki to poezja. Nie udało mi się wychwycić dwóch takich samych klatek. Każdy ruch jest inny, ma sens, łączy się płynnie z innymi. Nie gorzej jest z muzyką, choć wydaje mi się, że openingi/endingi były lepsze w pierwszej serii (chodzi o całokształt, bo pierwszy opening i ending Brotherhooda jest boski). Również w trakcie odcinka muzyka jest idealna, świetnie oddaje nastrój tego, co widzimy na ekranie. Dość chyba powiedzieć, że w paru przypadkach właśnie dzięki niej udało mi się uronić łezkę czy dwie.

Jeśli jeszcze nie widziałeś/aś przygód braci Elric i spółki, nadrób to jak najszybciej. Ale polecam na to weekend albo urlop, bo inaczej mogą z tego wyniknąć przykre konsekwencje. Kiedy jednak już wpadnie w ręce, nie wahać się ani chwili - brać i oglądać, oglądać, oglądać... Kurde, aż mam ochotę znów sobie obejrzeć.

Ocena: 10/10, znaczek jakości, anime roku itd, itp.